Taboe op het “hoe”
Stel dat je probleem is, dat je beter wilt leren plannen, maar niet weet hoe. Dat je wel probeert te organiseren en ordenen, maar de boel toch nog steeds in het honderd loopt. Je kunt er gewoon steeds je hoofd niet bij houden. Je merkt dat je nooit zoveel grip hebt op je tijd als anderen en weet niet zo goed hoe complexe projecten aan te pakken. Je vindt het eerlijk gezegd eigenlijk zelfs moeilijk om te onderscheiden welke projecten complex zijn en welke eenvoudig zijn. Je zegt te snel en te vaak “ja”. Daarna kom je weer in de knoei door de veelheid van projecten en taken, beloftes en verwachtingen en je gebrek aan overzicht. Niet eventjes of af en toe, maar vrijwel continu. Je bent een volwassene met een goede opleiding en een normale baan.
Stel nou, dat dit in meer of mindere mate je “handicap” of beperking is, dus een onderdeel is van wie jij bent.
Dan weet je dus mogelijk ook niet wat je nodig hebt om geholpen te worden door een ander. Je zoekt misschien een coach en gaat er vanuit dat een professional het wel weet. (spoiler: dit is vaak niet het geval)
Als je al zelf hebt weten te identificeren dat dit de kern van je probleem is, dan schaam je je mogelijk ook nog als je moet vertellen dat je niet weet hoe je die 'simpele' zaken aanpakt. Je bent toch niet dom, immers? Je wilt het liever niet aan jezelf toegeven en het aan een ander vertellen, is nog lastiger.Je ziet: er ligt een taboe op het 'hoe'.
Voor een professionele hulpverlener geldt er net zo goed een taboe op het 'hoe'. Die heeft mogelijk een volwassen client voor zich die net zo hoog of misschien wel hoger opgeleid is dan hijzelf. Om die client dan te vragen hoe hij zijn zaken regelt, om er eens inzicht in te geven? Dat wekt ook bij de professionele coach schaamte. Dat voelt betuttelend, kinderachtig mogelijk, dus slaat hij die stap liever over. Die client is toch niet dom? Het komt misschien helemaal niet in een hulpverlener op dat er een beperking bij zijn client kan zijn in de uitvoering van die 'simpele' zaken als organiseren, je agenda plannen, de tijd inschatten, regie voeren over projecten, etc. omdat hij informatie anders verwerkt.
Je ziet dan vaak dat hulpverlener en client samen op zoek gaan naar waarom deze zaken allemaal niet lukken: Blokkeer je jezelf misschien? Saboteer je jezelf? Zit er een trauma in de weg? Op de één of andere manier wekt dit soort intieme zaken uitvragen, blijkbaar minder schaamte bij een professionele hulpverlener dan praktisch in het hier en nu bezig te gaan met waar de vraag wel ligt.*
Het 'waarom'-vraagstuk en het gegraaf in het verleden, leidt bij dit soort problemen natuurlijk niet naar het antwoord. Hoewel de vraag naar de naam van deze problemen (Is het een andere manier van informatie verwerken zoals AD(H)D en/of ASS? ) de ondergrond kan verhelderen en een belangrijk onderdeel moet zijn van de weg die leidt naar de passende hulp die je nodig hebt, is dat nog maar het begin. De oplossing zit hem in het “hoe”. Het (leren) “hoe” is dus niet de vraag, maar een begin van het antwoord.
Herken je je in deze cliënt ?
Ordevos biedt een gratis kennismakingsgesprek om in te schatten of Ordevos G.R.I.P. coaching iets voor je is. En we schreven het boek "In 10 stappen van diagnose naar grip" om er zelf mee aan de slag te gaan.
Ben je coach of begeleider en herken je jezelf in deze post?
We leren professionals hoe je iemand met dergelijke problemen praktisch, concreet en in het 'nu' helpt de grip en balans terug te vinden, rekening houdend met zijn vorm van AD(H)D en/of ASS.
Lees de eerste 15 pagina's gratis van ons methodiek-boek "G.R.I.P. als je anders denkt" of volg onze erkende 5 daagse training “Coaching van volwassenen met AD(H)D en ASS volgens de Ordevos G.R.I.P. methode” (tevens opleiding deel 1 van 2).
Meer informatie vind je op: www.ordevos. nl en (professionals:) www.ordevospro.nl
* uiteraard kan er ook sprake zijn van ADHD/ ASS èn trauma of zelfsabotage, maar je begrijpt mijn punt.
