Waarom zou je nou een labeltje gaan halen? Je kunt toch ook gewoon “anders” zijn? Anders, begaafd, uniek? Waarom zou je dit gelabeld willen hebben? Op verjaardagsfeestjes krijg ik die vraag vaak van ouders. Wat ze moeten doen als de juf van hun kind vindt dat er een diagnose moet komen. Mijn antwoord is dan altijd een vraag: “Waarom wil de juf dit?”
Van mij moet er namelijk niks en ik ben erg voor diversiteit; zoveel mogelijk verschillende mensen graag en dat die dan allemaal met elkaar overweg kunnen zonder lelijke woorden of termen op elkaar te plakken. Maar. Wanneer onze (volwassen) cliënten zich aanmelden, is dit omdat ze, vaak al geruime tijd, vastlopen in werk, studie en privéleven. Zij zelf of misschien een ander in hun omgeving vragen zich af of het met ADHD, ADD of een ASS te maken kan hebben. En dan kan het handig zijn om dit eens uit te laten zoeken. Want wanneer je weet wat het is, waardoor je vastloopt, weet je ook beter wat je wèl en wat je niet aan verandering van jezelf mag verwachten. En vooral hoe. Mits je iemand treft die verstand heeft van welke gedragsbeinvloedings-technieken dan wel en niet helpen.
De diagnose kan een verklaring zijn. (En dat is niet hetzelfde als een excuus). Het kan een begin zijn van begrip voor het anders- zijn. Niet onbelangrijk.
Een diagnose en een goede uitleg van wat dit praktisch nu betekent, kan dan ook verklaren waarom je aanpak tot nu toe niet werkte. Het verklaart dat het niet aan het “niet willen” ligt , maar aan het “niet of niet zo goed kunnen”. Dat wil zeggen, niet op de manieren die je tot nu toe gebruikte. Je kunt dan met het uitproberen van andere methodes en technieken toch tot je gewenste doelen en prestaties komen. Soms met, en soms zelfs zonder ondersteunende medicatie. En vindt de juf dit allemaal ook en heeft ze dit dus als reden om op een “labeltje” aan te sturen, dan zou ik het doen. (Eerder gepubliceerd op LinkedIn, mei 2016, Bonnie Vooijs)
