Deze week las ik een draad op Twitter die begon met een getweete uitspraak van een jongetje van 9: “Had iedereen maar ADHD en autisme, net als ik. Dan zou iedereen mij begrijpen.” Een mooie quote. Een Twitteraar reageerde erop met de opmerking dat autisten ” zich ook maar eens moesten leren aanpassen aan anderen. En leren dat hun gedrag niet de norm is”. Met daarop een reactie van een vrouw die probeerde uit te leggen hoe dat (niet) werkt bij mensen met autisme. Kortom, niet geschikt voor Twitter, deze discussie. Daar kwamen ze gelukkig zelf ook op tijd op uit. “Voordat er weer één zich pijn doet”, zou mijn moeder zeggen. Wat in de tweets naar voren kwam, was, dat de man het had over een gezin waarin één van de ouders net gediagnosticeerd was. En dat de kinderen en partner er niks van snapten. En zij moest dus maar eens leren dat haar gedrag niet de norm was. In zijn tweets lijkt het erop dat deze ouder, de moeder, iedereen dicteert zich aan haar aan te passen, want zij heeft autisme.
En dan gaat het niet meer over wie zich moet aanpassen aan wie (wat zo lekker bekvecht op Twitter).
Dan gaat het over of je je autisme (een autisme spectrum stoornis neem ik aan) gebruikt als excuus of als verklaring. Je ASS mag nooit een smoes zijn waar je je achter verstopt, en zeker niet als je kinderen opvoedt. De kinderen begrijpen er niks van, zegt de Twitteraar. En bij de moeder met ASS gaat vast ook van alles mis, anders ga je geen diagnostisch traject in, vul ik aan. Uit ervaring weet ik dat het een flink ingewikkeld en rommelig plaatje kan worden, een gezin met een dergelijke achtergrond. Maar een diagnose is niet meer dan dat; een diagnose. En nu moeten ze verder.
Dat begint bij acceptatie, wat dus iets anders is dan het als excuus gebruiken. ASS kan een verklaring zijn voor anders denken, voelen, doen. En als zij en haar omgeving niet accepteren wat er speelt en wat de problemen zijn, dan kunnen ze ze ook niet aanpakken. Acceptatie is stap 1.
Je mag iemand met autisme niet verwijten dat ze zich niet aan de ander aanpast. Dat is nou eenmaal de handicap die iemand dan heeft; dat hij/zij dat niet goed kan. Maar. Je mag iemand met autisme er wel op wijzen dat dat geen excuus is voor het bagatelliseren van de problemen, manipuleren of een-ander-voor-je-karretje-spannen.
Ben je het daar samen allemaal over eens, dan is het samen zoeken naar wat het autisme precies wel/ niet inhoudt. Want; als je één iemand kent met autisme, dan ken je één iemand met autisme. De één z'n ASS is de ander z'n (haar) ASS niet. En is het samen zoeken naar oplossingen en een andere aanpak van de problemen. Dat kan een lange weg zijn, maar is de moeite waard. Zie ook ons filmpje https://www.youtube.com/watch?v=UbmIXHVqQLY
